Το να μην αποστέλλονται κυβερνητικές ενημερώσεις σε «ενοχλητικούς» δημοσιογράφους που δεν είναι αρεστοί, το καταλαβαίνω. Όχι ότι το αποδέχομαι – απλώς το καταλαβαίνω. Είναι μια ξεκάθαρη μορφή εκδήλωσης απαρέσκειας και προσπάθειας αποκλεισμού. Αυτό όμως που ξεπερνά κάθε προηγούμενο είναι η άρνηση χορήγησης ραδιοφωνικής άδειας στην εφημερίδα «Δημοκρατία», τη μόνη που στις μέρες μας κάνει πραγματική αντιπολίτευση. Η δικαιολογία φθηνή και παράλληλα άκρως προσβλητική: η συχνότητα η οποία διαθέτει η Δημοκρατία ανήκε πριν από δεκαπέντε χρόνια σε ένα μικρό κόμμα που δεν εκπροσωπείται πλέον στη βουλή. Λες και η συχνότητα είναι «μολυσμένη» και οι ιδεολογίες μεταδίδονται με τα ραδιοκύματα. Με αυτή τη λογική λοιπόν, η κυβέρνηση θα πρέπει να βάλει φίμωτρο σε όλα τα ΜΜΕ με έντονες κομματικές αποχρώσεις…Αλλά ποιος θα τη λιβανίζει από το πρωί ως το βράδυ; Το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό. Είναι καθαρά πολιτικό. Η κυβέρνηση επιδιώκει έναν μονοφωνικό δημόσιο διάλογο. Κανένα ερτζιανό δεν πρέπει να διαταράσσει το κεντρικά ενορχηστρωμένο αφήγημα. Όταν το Κόκκινο χάθηκε από τα FM, χάθηκε και η τελευταία υποψία αντιπολιτευτικής φωνής.
Σήμερα στα ραδιόφωνα δεν ακούς ειδήσεις. Ακούς το ημερήσιο πρόγραμμα του Πρωθυπουργού – λες και πρόκειται για εκπομπή του Γραφείου Τύπου της Κυβέρνησης. Τους ίδιους και τους ίδιους υπουργούς να ευλογούν τα γένια τους ώστε να μην ακούγονται οι «αντίπαλοι» κι ασχολούνται οι καταπιεσμένοι συνάδελφοι με τα πραγματικά και καυτά προβλήματα της κοινωνίας, παρόλο που είναι και δικά τους. Η αντιπολίτευση στη βουλή το εμπεδώσαμε πια πως έχει ρόλο κομπάρσου. Οσο για την ΕΣΗΕΑ – υποτίθεται φρουρός της ελευθερίας του Τύπου – σιωπά. Όπως σιωπά όταν απολύονται συνάδελφοι, όταν εργοδότες αρνούνται δεδουλευμένα ή αναγνωρισμένες αποζημιώσεις (σ αυτό θα επανέλθω), όταν παραβιάζονται βασικά δικαιώματα της ενημέρωσης. Η σιωπή δεν είναι απλώς συνενοχή. Είναι συμμετοχή και ναι φίλοι μου έχουμε πρόβλημα. Μετά τις απαιτήσεις πολιτικών της κυβέρνησης για την απόλυση δημοσιογράφων, η παραπάνω κυβερνητική ενέργεια δεν είναι απλώς ένα παράδειγμα λογοκρισίας. Όταν η αντίθετη άποψη, οι επισημάνσεις ή η κριτική δεν ακούγονται αναμφίβολα έχει καταλυθεί η Δημοκρατία και είναι πλέον ξεκάθαρο πως μετά το ΄67 η Ελλάδα βιώνει μια νέα δημοκρατορία, όπου μεταξύ άλλων η φίμωση ντύνεται “κανονικότητα” και η ελευθερία του Τύπου όταν δεν έχει μπλε απόχρωση, θεωρείται επικίνδυνο εμπόδιο.
Ανάρτηση από Maria Denaxa (@mdenaxa)
