O Όμιλος Φίλων Θεάτρου Λιβαδειάς θα παρουσιάσει στις 17 Ιουλίου 2023 και ώρα 9:00 μ.μ., στο ανοιχτό θέατρο της Κρύας, το έργο «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Κ.Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Βασίλη Παπαλάμπρου.
Το έργο είναι κατάλληλο για άνω των 15 ετών.
ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΕΣ
O Ευριπίδης ζητάει από τον Αγάθωνα ντυμένος γυναικεία να παρεισφρήσει στην κλειστή για τους άνδρες γιορτή των Θεσμοφορίων και να συνηγορήσει υπέρ του Ευριπίδη, τον οποίο θα καταδικάσουν οι γυναίκες οι συμμετέχουσες στις τελετές, επειδή τις κακολογεί στις τραγωδίες του. Ο Αγάθων αρνείται και τότε ο Μνησίλοχος αναλαμβάνει να σώσει τον Ευριπίδη.
Ο Μνησίλοχος παρεισδύει στα Θεσμοφόρια, κατορθώνει να παραπλανήσει τις γυναίκες και να υπερασπιστεί τον Ευριπίδη ως τη στιγμή που οι Θεσμοφοριάζουσες τον ανακαλύπτουν. Αρπάζει τότε το μωρό μιας από τις γυναίκες και απειλεί να το σφαγιάσει, αλλά αποκαλύπτεται ότι το μωρό είναι ένα ασκί γεμάτο κρασί.
Η τεχνική του «θεάτρου μέσα στο θέατρο» κορυφώνεται και στρέφεται στην παρατραγωδία, καθώς ο Μνησίλοχος συλλαμβάνεται και προσπαθεί να ειδοποιήσει τον Ευριπίδη μιμούμενος ήρωες και ηρωίδες από τα δράματα του ποιητή. Ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί αποσπάσματα από τις τραγωδίες του Ευριπίδη: Παλαμήδης, Ελένη και Ανδρομέδα. Κι ενώ διαλέγεται με την τραγωδία, υπονομεύει τις τραγικές συμβάσεις. Ο Μνησίλοχος μεταμφιέζεται σε Ελένη και ο Ευρυπίδης σε ναυαγό Αγαμέμνωνα, Ηχώ, Ανδρομέδα και τέλος σε γερόντισσα προαγωγό που φέρνει μια αυλητρίδα ελαφάκι για να δελεάσει τον Σκύθη φρουρό. Ό,τι δεν κατόρθωσε η αναπαράσταση των τραγικών σκηνών από το ευριπίδειο corpus και η διακωμώδησή τους, θα το επιτύχει η καταφυγή στο γενετήσιο ένστικτο του βάρβαρου τοξότη.
Αν και οι ενδοθεατρικές αναφορές, καθώς και το κοινωνικό στοιχείο υπερτερούν, ο Αριστοφάνης δε λησμονεί την πολιτική του γραφή. Τάσσεται υπαινικτικά εναντίον της ολιγαρχικής δολιοφθοράς του πολιτεύματος το 411 π.Χ., με στίχους που δείχνουν να εκπορεύονται, όχι από τα δραματικά πρόσωπα που τους εκφωνούν, τις γυναίκες που εορτάζουν τα Θεσμοφόρια, αλλά από τους Αθηναίους πολίτες με το αντιτυραννικό φρόνημα. Οι πολιτικές αναφορές πλαισιώνονται από το αναμενόμενο αριστοφανικό σκώμμα.
Σ’ ό,τι σχετίζεται με το γλωσσικό, ας τονιστεί ότι η δεινότητα του να πλάθει νέες λέξεις βοηθάει τους στίχους του να ζωντανεύουν και να κρατούν σ’ εγρήγορση τους θεατές. Για τις ιδέες του, ας γραφεί και ότι απηχούν τον ψυχικό κόσμο ενός μέσου απλού διαχρονικού πολίτη, που απηύδησε από την πολεμόχαρη εξουσία που αδιαφορεί για τα προβλήματά του και τον συνθλίβει καθημερινά.
