Το 1ο Βραβείο στον Πανελλαδικό Διαγωνισμό ποίησης του Δήμου Αγίας Βαρβάρας Αττικής, Σεπτέμβρης 2022, με θέμα: ”Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…” απονεμήθηκε στο Λειβαδίτη συνταξιούχο εκπαιδευτικό και ποιητή Γιώργο Μπίμη.
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Βοιωτίας και ζει στη Λιβαδειά. Έχει φοιτήσει στην Πρότυπη Σχολή Εργοδηγών Μηχανολόγων της ΣΕΛΕΤΕ, στα ΤΕΙ του Πειραιά, στην Παιδαγωγική Σχολή της ΣΕΛΕΤΕ και στην Ταχύρρυθμη Σχολή εκπαίδευσης της ΔΕΗ στη Φλώρινα. Είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός.
Διαβάζει, μελετάει και γράφει ποίηση από την εφηβική του ηλικία. Εκτός από ποίηση ασχολείται με τη στιχουργική, το θεατρικό λόγο, το διήγημα και το μυθιστόρημα… Δημοσιεύει ποίηση και στίχους στον τοπικό τύπο ΒΟΙΩΤΙΚΗ ΩΡΑ και σε φιλολογικά περιοδικά όπως: “Βρυσούλες της Γνώσης” στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας, “homo universalis”, “αιολικά γράμματα”, ατέχνως, βιβλιοnet, fractal, “Κατιούσα” κ.ά…
Έχει διακριθεί σε αρκετούς ποιητικούς διαγωνισμούς.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει:
Ο συνθέτης και τραγουδιστής Παντελής Θαλασσινός, η σολίστ κλασσικής κιθάρας Εύα Φάμπα κι ο συνθέτης και τραγουδιστής Αλέξανδρος Χατζηνικολιδάκης.
Ο Γιώργος Δ. Μπίμης έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές:
“Μνήμες της πέτρας και της Σιωπής’’, ΄΄Τα Λυρικά΄΄ και “Ο Χρόνος κι οι Πληγές…”
Ο Σύλλογος Συνταξιούχων του Δημοσίου Ν. Βοιωτίας του έχει απονείμει τιμητική πλακέτα για την προσφορά του στα Γράμματα και στην Τέχνη
Το ποίημα για το οποίο βραβεύθηκε έχει τίτλο “Αυτός που χάθηκε…”
Αυτός που χάθηκε μια νύχτα ξαφνικά,
μια πόρτα άνοιξε στης γης την εξορία
κι άφησε πίσω του μια άρτια ιστορία
κι ένα απόθεμα με γνήσια ιδανικά…
Αυτός που έφυγε στη μπόρα βιαστικά,
είχε μια φλόγα κι ένα όραμα στα στήθια
κι είπε με πάθος και με τόλμη την αλήθεια
για τα παιδιά που οδοιπορούνε νηστικά.
Αυτός που άφησε το αχνάρι του στη γη
τώρα στα σύννεφα κοιμάται και ξυπνάει,
μα το μαρτύριο του κόσμου δεν ξεχνάει
και μας καλεί για μια καινούρια επιλογή:
”Εκεί που η νύχτα σελαγίζει στα βουνά,
την εξαπάτηση να ψάξεις και το ψέμα,
ν’ αποκηρύξεις τη θυσία και το αίμα
κι αυτό το σφάλμα το βαρύ που σε πονά.
Κι άμα ο πόνος δεν ακούει, δε μιλά,
στην άγια μέθεξη να ψάξεις την ουσία,
την πιο ασήμαντη στην πλάση παρουσία
να την προτρέψεις να κοιτάξει πιο ψηλά,…”
