Σημαντική διάκριση για το Λιβαδείτη Γιάννη Παπαθεοδώρου, ο οποίος απέσπασε το πρώτο βραβείο στη Διεθνή Πολιτιστική Ολυμπιάδα για το ποίημα του Καλλιστέφανη Ειρήνη.
Ο Γιάννης Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στη Λιβαδειά, κατάγεται από το χωριό Ρωμαίικο, είναι φιλόλογος και είναι Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διετέλεσε Διευθυντής στο Λύκειο Μαρασλείου, αφού για αρκετά χρόνια πριν εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση.
Για πολλά χρόνια ασχολείται με την ποίηση.
Έχει εκδώσει έξι ποιητικές συλλογές (Καταπίστευμα, Νυκτανθή, Ηράνθεμα, Αντιφωνίες-σύγχρονα χορικά, Μήδεια εν Ηλυσίοις, Ανάλεκτα).
Έχει γράψει μια τραγωδία με τίτλο Mήδεια εν Ηλυσίοις” ακολουθώντας τον δόκιμο μορφολογικό κανόνα της αρχαίας τραγικής φόρμας.
Έχει αρκετές διακρίσεις και κριτικές όπως: της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, του Κώστα Γεωργουσόπουλου, κριτικού λογοτεχνίας και θεάτρου, του ποιητή, θεατρολόγου και κριτικού Κωνσταντίνου Μπούρα, της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου, καθηγήτριας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ποιήτριας καθώς και άλλων σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων, που έγραψαν κριτική για το έργο του.
Τέλος για το έτος 2022 απέσπασε το Α΄ διεθνές βραβείο για την “Ειρήνη” από την Διεθνή Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος στην κριτική επιτροπή για την επιλογή νέων λογοτεχνών.
Το ποίημα που βραβεύθηκε είναι:
“Καλλιστέφανη Ειρήνη”
Κλείνω το γόνυ μπροστά σου
αρχέγονη θεά Ειρήνη
<< που δεν αγαπάς τις σφαγαίς
και ούτε να χύνεται αίμα στον βωμό σου>>.
Παλαίφατη, Γλυκεία Θεά είσαι το όνειρο του κουρασμένου
στρατιώτη
των παιδιών η κρυφή ελπίδα
και του κόσμου η παρηγοριά.
Θεά Ειρήνη πλουτοδότηρα
της αφθονίας
εσύ με την ευνομία και τη Δίκη
που φροντίζουν τα έργα των θνητών
τρανός ο θρόνος σου είναι.
Βαθιά η πληγή και η φρίκη
του πολέμου
« Η ζωή έν τάφω».
Πληθαίνουν τα μνήματα
χωρίς εσένα
με τ΄ άψυχα κουφάρια
στα κοιμητήρια του κόσμου.
Οι μάνες θρηνούν στα χαλάσματα
το άδικο αίμα
στα λασπόνερα των δρόμων.
Μνήμες αθροισμένες
αργοστάλακτες πίκρες
αλάλητοι στεναγμοί
και ματωμένη σελήνη
ο κόσμος μας.
Σύ όμως καλλιστέφανη Ειρήνη
φέρνεις την Άνοιξη
στο στήθος της γης
ν’ ανθίσει δειλά και πάλι
απ’ τα χαρακώματα της μνήμης
«η μυστική παπαρούνα» της Ελπίδας.
Υ.Γ. Ποίημα εμπνευσμένο από το έργο του Στράτη Μυριβήλη «Η ζωή εν τάφω»
